پلنگ – پرویز قاضی سعید

پلنگ – پرویز قاضی سعید سرآغاز داستان دیر کرده بود. خیلی دیر. اضطرابی گنگ مثل رودی پرخروش در درونم روان بود. چیزی غریب در درونم همهمه ای تلخ ایجاد می کرد. مانند این بود که یک ظرف بلورین در دلم، در اعماق قلبم می شکند. صدای شکستنش را می شنیدم. تند و بلند چون صدای ریزش آبشار از فراز صخره ای بلند به انتهای یک دره نامعلوم. سیگارم را داخل بخاری دیواری که کنده های هیزم درون آن می سوخت انداختم و از جا برخاستم.