فقط و فقط دردونه‌ی من – سوزان الیزابت

فقط و فقط دردونه‌ی من – سوزان الیزابت جودی پوالنسکی گفت «بذار مطمئن بشم چی می گین … می خواین برای تولد کال بانر بهش یه دختر هدیه بدین؟» سه بازیکن خط حمله ی تیم شیکاگو استارز، که داشتن این عصر ماه نوامبر رو توی یکی از لژهای پاساژ شهرک دوپاژ به اسم زبراز می گذروندن، با همدیگه سرشون رو تکون دادن جونیور دانکن به سمت پیش خدمت دستی تکون داد تا یه دور دیگه براشون آب میوه بیاره … امسال سی و شش سالش می شه، بنابراین گفتیم برای تولدش سنگ تموم بذاریم … جودی گفت حرکت بی پرواییه … هر کسی که کوچک ترین اطلاعاتی راجع به فوتبال داشت می دونست که از اول شروع این فصل کال بانر، یعنی همون بازیکن نوک حمله ی شگفت انگیز تیم استارز، سختگیر، تندخو، و در کل غیرقابل تحمل بود بانر که به خاطر پرتاب پاس های محکمش بین مردم به بمب “افکن” مشهور بود، بالارتبه ترین بازیکن نوک حمله ی کنفرانس فوتبال آمریکا و یه اسطوره بود … جودی بازوش رو روی تاپ سفید و تنگش که جزئی از یونیفرم پیش خدمتیش بود گره زد به ذهن هیچ کدوم از سه بازیکن یا جودی خطور نکرد که این کارشون رو از لحاظ ابعاد اخلاقی بررسی کنن، چه برسه به تاثیرات سیاسی و موقعیتی.