زن، هنر، قدرت – لیندا ناکلین

زن، هنر، قدرت – لیندا ناکلین چندین دهه، فضای نقد و بررسی آثار هنری در ایران تحت سلطه ی فرمالیسمِ شل و وارفته ای بوده است که مبنای خود را نه تعریف دقیقی از فرم گذاشته است و نه حتی متون دست اول از کار نقادان فرمالیست. این سلطه در دهه ی هفتاد و هشتاد با ورود پست مدرنیسم به بازار آزاد فرهنگی ما کمی در هم شکست؛ اما دست برقضا این دو خصمِ ظاهری به سنتزی غریب دست یافتند و نقد پست مدرنیستی فرمالیستی رواج یافت؛ چیزی که در بهترین حالت به سمبولیسمای منحط تنه میزد. از کارگاه های نقد هنری گالری های باپرستیژ گرفته تا برنامه های سینما ماوراء، همه شاهدی بوده اند بر حضور جدی این نقد در فضای فرهنگ. بااین حال چند سال اخیرجوانان لجوجی هم سربرآوردند که با خواندن و ترجمه ی متونِ دست اول شکافی را به میانه ی این فضای فرهنگی کشانده اند و لحظه ها یا جرقه هایی از تفکر را موجب شد ه اند؛ جرقه هایی که بی شک از کهکشان مسلط فرهنگی دوامِ بیشتری در آسمان تاریخِ ایران خواهند داشت.