گره کور – قاسم لاربن

گره کور – قاسم لاربن بخشی از کتاب گره کور هنوز درست از خواب بیدار نشده بودم. آسمان به چشمم تار و آلاپلنگی می آمد؛ زمین هم یک جا سایه و یک جا روشن بود. آنجا که سایه بود تک و توک دانه های پراکنده باران به چشم می خورد و در جای روشن آفتاب به زمین خیس می تابید و زمین مثل دهان اسب خسته ای که توی هوای سرد دراز کشیده باشد، بخار می کرد. از کبوتر خان همسایه کفترها پر می گرفتند و با بالهای تر و تنبل تو هوا چرخ می خوردند، بعد روی لبه شیروانی آرام فرود می آمدند و دسته جمعی بربر نگاهم می کردند. من همانطور که روی تختخواب دراز کشیده بودم، از لای پنجره چشمهای گرد و پلکهای سرخ و بی مژه شان را میدیدم…